عکس ها و خاطرات سفرهای شخصی من

هنگ کنگ

هنگ کنگ ، شهری با حدود 8 میلیون جمعیّت ، شهری پُرتراکم و با آسمانخراشهای متعّدده و اون چیزی که در این شهر زیاد دیده می شه ، مرکز خرید ، ساعت فروشی و طلا فروشی های لوکسه. هنگ کنگ تا سال 1997 متعلّق به بریتانیای کبیر بوده و از اون سال به مدّت 50 سال به چین واگذار شده و پس از از طی شدن این پنجاه سال ، در مورد حاکمیّت و مالکیّت اون دوباره تصمیم گیری می شه. هنگ کنگ با این که به کشور چین تعلّق داره ولی بصورت خودمختار اداره می شه.

جالبه که بگم در ماه مارچ 2014(فروردین 93) که اونجا بودم ، عموم توریست هائی که وارد هنگ کنگ می شدن ، چینی بودن و فقط چیزی بین 8 تا 10 درصد توریستها رو خارجیها تشکیل می دادن که عموم اونها هم انگلیسی یا آمریکائی بودن.

بیشتر وقتها که در خیابانهای شهر هنگ کنگ قدم می زدم و به اطراف نگاه می کردم ، می دیدم که همه مردم چشم بادامی هستن و احساس می کردم که بین این همه چشم بادامی ، این فقط من هستم که از نظر شکل و قیافه با بقیه فرق دارم.

با توجّه به اینکه هنگ کنگ یکی از کشورهای گرون قیمت دنیاست ولی تاکسی های هنگ کنگ همه تویوتای قدیمی بودن که عمر اونها به 25 سال می رسید. ضمن اینکه هیچ کدوم از راننده های تاکسی و بیشتر مردم هنگ کنگ نمی تونستن انگلیسی صحبت کنن که با توجّه به اینکه این کشور قبل از سال 1997 مستعمره انگلیس بوده ، عجیب بنظر می رسه.

شهر هنگ کنگ به دو قسمت جدید و قدیم تقسیم میشه که قسمت جدید ، Kowloon و قسمت قدیمی Central نام داره و اگه کسی بخواد از این قسمت به اون قسمت بره ، می تونه سوار کشتی های مسافربری کوچیک بشه که توی 10 دقیقه این مسیر رو طی می کنن و یا از مترو استفاده کنه که از زیر دریا رد می شه و به قسمت دیگرِ شهر می رسه.

پیاده روهای هنگ کنگ معمولاً مملو از جمعیّته و در شبها ، صف های طولانی و منظّم در ایستگاه های اتوبوس مناطق مرکزی شهر برای سوار شدن به اتوبوس دیده می شه.

شاید بعضی از مردم ما فکر کنن که صف فقط مختصّ کشور ماست ولی دیدن صف های طویل اتوبوس در شهر گران هنگ کنگ که با نظم و بدون هیچ حاشیه ای همراه بوده ، به من نشون داد که اون چیزی که اختصاص به کشور ما داشته ، صف نبوده بلکه نداشتن صبر و حوصله و به اصطلاح زرنگی برخی از مردم بوده که موندن در این صف ها رو برامون غیرقابل تحمّل می کنه.

در هنگ کنگ ، از پارک اقیانوس که در داخل اون آکواریوم ، تله کابین و یه سری بازیها برای بچّه ها وجود دارد دیدن کردم که زیاد برام جالب توجّه نبود.

اون چیزی که در هنگ کنگ برام جالب بود ، یکی دیزنی لند هنگ کنگ بود که در فروردین 93 این دوّمین دیزنی لندی بود که بعد از دیزنی لند پاریس از اون دیدن می کردم.

در ایستگاه مرکزی متروی منطقه Kowloon ، سوار متروی خط دیزنی لند می شم که ما رو تقریباً به خارج شهر می بره و در اونجا متروئی قرار داره که فقط و مستقیم می ره به دیزنی لند.

بر روی شیشه های واگن های این مترو ، عکس میکی موس کشیده شده و دستگیره هائی که مسافرین این واگن ها برای حفط تعادل خودشون ، اونها رو نگه می دارن هم به شکل سر میکی موس هست.

دیدن کودکان چشم بادومی که به شوق دیدار دیزنی لند ، سر از پا نمی شناسن و به همراه پدر و مادر خودشون رهسپار این شهر بازی معروف هستن ، بسیار برام لذّت بخشه.

دیدن این صحنه ها که همه رو اعم از پیر و جوون و بچّه ها خوشحال و شاد می بینی که کوچولوها در لحظات اولیّه ورود به دیزنی لند به جای راه رفتن ، می خوان پرواز کنن و بال در بیارن اینقدر زیباست که آدم دلش می خواد همونجا بشینه و ساعتها لحظات شاد زندگی مردم رو تماشا کنه.

مورد جالب دیگه در هنگ کنگ ، موزه مادام توسو بود. موزه ای پُر از مجسمه های مومی شخصیّت های معروف دنیا . این موزه در شهرهای برلین ، توکیو ، نیویورک ، واشنگتن و آمستردام و شاید یکی دو شهر معروف و بزرگ دنیا هم شعبه داره و مجسمه های موزه مادام توسوی هنگ کنگ در قیاس با موزه برلین و توکیو ، اونقدر طبیعی ساخته شده بود که در اوّلین نظر واقعاً فکر می کردی که داری به یه انسان زنده نگاه می کنی.

در شب آخر اقامت در هنگ کنگ به بلندترین برج این شهر یعنی برج Sky 100 Tower رفتم که 393 متر ارتفاع داشت و پنجمین برج بلند تجاری دنیاست.

بالاترین طبقه این برج ، در فضائی سرپوشیده قرار داره که شما می تونین 360 متر دور بچرخید و از پنجره های بزرگی که در مقابلتون قرار داره ، قسمتهای مختلف شهر هنگ کنگ رو که از بالای این برج می شه دید رو تماشا کنید.