از شهر پیزا تا فلورانس-مبدا پیدایش رنسانس در اروپا- 100 کیلومتر راه هست و در عصر یک روز شنبه در شهریور 1389 به فلورانس می رسم . Florence یا Firenze ، شهری که مبدا پیدایش رُنسانس در اروپا بوده و اسم اون نام پیکرتراش و نقّاش بزرگ ایتالیائی " میکل آنژ " و صورتگر بنام ایتالیائی " لئوناردو داوینچی " رو در ذهن ها زنده می کنه . فلورانس با 381000 نفر جمعیّت مرکز منطقه توسکانی در ایتالیاست و بین سالهای 1865 تا 1870 پایتخت کشور پادشاهی ایتالیا بوده .

در بدو ورود به فلورانس به سمت کوهی حرکت می کنم که مُشرف به این شهر تاریخی هست و جاده ای زیبا و سبز که دو طرفش با درختکاری شده ، ما رو تا بالای این کوه کم ارتفاع مشایعت می کنه .
عروس و دامادهای متعدّدی رو می بینم که در شب عروسیشون برای گرفتن عکس یادگاری به این محل میان تا تصویر شهر فلورانس به مانند تابلوئی در پس زمینه عکسهاشون نقش ببنده .
محلّ اقامت من هتل Westin هست. داخل هتل زیبا و مجلّله و گویا در قبل از انقلاب میزبان حضور ثریا همسر شاه هم بوده .
شب که میشه ، دوربین فیلمبرداری به دست از کنار رود آرنو که از وسط شهر فلورانس رد می شه عبور می کنم و به سمت مرکز شهر می رم. امشب شب یکشنبه ست و جوونها دست در دست پارتنرشون اومدن بیرون .
یکی رو می بینم که داره کنار خیابون گیتار می زنه . یکی دیگه اونطرف تر هم می زنه و هم می خونه و باعث شده عده ای دور و برش جمع شن و بعد از هر آهنگی که می خونه براش دست بزنن .
به یه رستوران در وسط شهر فلورانس می رسم. خواننده ای در فضای جلوی رستوران به صورت زنده در حال خواندنه و از مهمانها دعوت می کنه که بلند شن و با هم برقصن. زوج های جوان و مُسنّی رو می بینم که دست توی دست بلند می شن و با اون آهنگ می رقصن. به هر حال اینجا ایتالیاست . کشور مردمی شاد و سرزنده .
صبح یکشنبه برای دیدن دیدنیهای فلورانس دوباره به مرکز شهر میام. شهری هست تمیز و قدیمی ولی یه مقدار دلگیره .
کلیساهای تاریخی فلورانس و مجسمه های عریانی که در میدان شهرداری نصب هستن و هر کدوم اونها توسّط پیکرتراشان معروف ایتالیائی ساخته شدن .
میدان اصلی شهر پُرِه از توریست و با اینکه یکشنبه ست ولی در شهرداری هم بازه و می شه داخلش رو دید .
در یکی از خیابانهای منتهی به شهرداری که ماشین از اون عبور نمی کنه ، نقّاشان ایتالیائی تابلوهاشون رو برپا کردن و در حال کشیدن نقاشی و کاریکاتور از مردم هستن. چند قدم اون طرف تر ، کسانی خودشون رو به شکل میکل آنژ و داوینچی در آوردن و اگه بهشون پول بدین ، باهاتون عکس یادگاری می گیرن .
در قسمتهای مرکزی شهر ، کوچه ای باریک دیده می شه که خونه ای قدیمی که درش بسته ست در ابتدای اون قرار داره. از قرار معلوم خونه میکل آنژ هست. کمی بالاتر ، ساختمانی قرار گرفته که در لئوناردو داوینچی تابلوی معروف مونالیزا رو در یکی از اتاقهای طبقه اوّل این ساختمان نقّاشی کرده .
فلورانس حدود 40 تا موزه و گالری هنری داره ولی چون مدّت اقامت من در این شهر بیشتر از یک روز نبود ، موفّق به دیدن اونها نشدم .
غیر از مجسمه ها و نقاشی ها ، چرم فلورانس هم معروفه و می شه به عنوان سوغات ، کیف و کفش چرمی از فلورانس  بخرید و با خودتون بیارید ایران .
وقتی وارد یکی از فروشگاه های چرم در مرکز شهر فلورانس می شم ، صاحب مغازه که یه آقای حدوداً 60 ساله ایتالیائی هست به محض دیدن من ، در میکروفون مقابل خودش یه نفر رو به نام محمّدرضا صدا می کنه .
محمّد رضا و همسرش نگار در این فروشگاه به عنوان فروشنده کار می کنن و در صورت ورود مشتری ایرانی در مورد چرم فلورانس و محصولات موجود براشون توضیح می دن. یه دختر روسی هم که شوهری ایتالیائی داره ، فروشنده دیگرِ این فروشگاه هست و می گه که از زندگی در ایتالیا راضیه .
پُلی عریض در شهر فلورانس قرار داره که بر روی پُل و در دو طرف اون فروشگاه های  کیف ، کفش و سوغات قرار دارن که این پُل هم از جاذبه های دیدنی شهر فلورانسه .