عروس دریای آدریاتیک-ونیز-شهری دویست و هفتاد هزار نفری ست که از 118 تا جزیره تشکیل شده ، در کنار دریای آدریاتیک قرار داره و برای توریست ها یکی از دیدنی ترین شهرهای دنیاست. از رُم سوار هواپیما شدم و وقتی که هواپیما به فرودگاه ونیز نزدیک می شد ، جزیره ها در زیر پا قابل مشاهده بودن.

فرودگاه ونیز در جائی دور از جزیره اصلی ونیز که جزیره سن مارکو هست قرار داره ولی بوسیله پُلی که از روی دریا رد می شه و طولانیه به این جزیره متّصل می شه.
محلّ اقامت من هتل هیلتون هست که در جزیره دیگری قرار گرفته  بنابراین سوار بر اتوبوس دریائی از فرودگاه به سمت هتل حرکت می کنم. 45 دقیقه طول می کشه که به هتل می رسم.
اقامت من در ونیز همزمان شده با جشنواره فیلم ونیز و به همین علّت این شهر حال و هوای دیگه ای داره.
در کنار هتل ، اسکله ای وجود داره که هر بیست دقیقه تا نیم ساعت ، یه قایق سرپوشیده که مربوط به هتله به کنار اسکله میاد و مهمانهای هتل رو بطور رایگان به جزیره سن مارکو می رسونه. این سفر کوتاه 20 دقیقه طول می کشه.
وقتی به سن مارکو می رسم ، می بینم توریست ها از ملیّتهای مختلف در حال گردش و گرفتن عکس و فیلم هستن. 
مهم ترین قسمت جزیره سن مارکو ؛ میدان سن مارکو هست که در یک طرفش کاخ دوج و کلیسای سن مارکو و در طرف دیگر اون ، مناره کلیسا قرار دارن و وقتی یه مقدار جلوتر برید ، میدان بزرگی رو    می بینید که کافه ها و رستورانها در اطراف اون هستن و هر روز عصر برای جلب مشتری ، یک گروه موسیقی در این طرف میدان می زنه و وقتی تموم می کنه ، گروه موسیقی دیگه در اون طرف میدان شروع به زدن می کنه. 
خانم و آقایی حدوداً پنجاه ساله و با لباس رسمی همزمان با نواختن موسیقی مشغول رقص در مقابل کافه هستن و مردمی رو می بینید که جمع شدن و با لبخند هنرنمائی موزیسین ها و این زوج رو تماشا می کنن.
کلخ دوج (Doge) یکی از زیباترین کاخ هائی بوده که تا الان دیدم. این کاخ که در سال 1340 میلادی و به سبک گوتیک ونیزی ساخته شده و سالها محلّ فرمانروائی خاندان دوج بوده که بر جمهوری ونیز حکومت می کردن. این کاخ در سال 1923 تبدیل به موزه شده و درهاش بر روی عموم باز شده.
از قسمتهای جالب این کاخ میشه به بزرگترین سالن بزرگ و بدون ستون اروپا اشاره کرد که سقف این سالن طلاکاری شده است. همچنین دادگاه هم در داخل کاخ بوده و در اتاق مجاور اون ، صندوقی در داخل دیوار گذاشته شده بود که درب صندوق از داخل دادگاه باز می شد و هر گاه کسی شکایتی داشته می تونسته شکایتنامه خودش رو داخل این صندوق بندازه . در زیر کاخ هم زندان قرار داشت.
صف طویلی برای رفتن به داخل کلیسا و تماشای میدان سن مارکو از بالای بالکن کلیسا تشکیل شده که فرصتی برای من نبود که در این صف بایستم. 
در داخل میدان ، کبوترهای زیادی رو می بینید که مردم در حال عکس گرفتن و بازی با اونها هستن.
در قسمتی از میدان ، کارخانه شیشه سازی وجود داره و بعد از اینکه نحوه شیشه سازی که ساخت تُنگ ظروف شیشه ای و فنجان هم شامل اون می شه ، می تونید از نمایشگاه این کارخانه هم بازدید کرده و از اون خرید کنید. شیشه سازی یکی از صنایع منطقه ونیز هست.
از میدان سن مارکو که عبور می کنید ، وارد کوچه پس کوچه های شهر ونیز شده ، از پل های عابر پیاده عبور می کنین و تازه متوجّه می شین که عبور و مرور ماشین در قسمت اعظم جزیره سن مارکو ممکن نیست. در داخل این کوچه ها و خیابونهای باریک عاری از ماشین ، فروشگاه های سوغاتی و رستورانها قرار دارن.
خونه ها یه درشون کنار آب قرار داره که وقتی کسی از قایق پیاده می شه ، می تونه از اون در وارد بشه و در دیگه هم در خشکی قرار گرفته.
با اینکه خونه ها و آجرهاشون قدیمیه ، رطوبت هوا بالاست و زمستانها با بالاآمدن آب دریا ، گاهاً شهر با آب گرفتگی مواجه می شه ، تعجّب اینجاست که این خونه ها که یک طرفشون توی آب هست چطور تا حالا سرپا موندن؟
تعجّب دیگه بابت سیستم فاضلاب شهره . با اینکه شهر ونیز یکپارچه نیست و از جزیره های متعدّد تشکیل می شه ، فاضلابشون به کجا می ره؟ چرا آب کثیف نیست و بو نمی ده؟
کانال بزرگی از وسط جزیره سن مارکو رد می شه که اسمش هست Grand Canal . اگه بخواین از این سر کانال تا اون سرش رو با قایق طی کنید ، نیم ساعت طول می کشه.
پُلِ بزرگی بر روی این کانال بزرگ قرار گرفته که در قدیم قسمت تجاری ونیز رو به قسمت سیاسی اون متّصل می کرد. اسم این پُل ، پلِ Rialto هست که یکی از نمادهای شهر ونیز محسوب می شه.
غیر از جزیره سن مارکو که مقصد همه توریستهائی هست که از ونیز دیدن می کنن ، جزایر مورانو ، بورانو و لیدو هم جزیره هائی هستن که دیدنی اند و می شه از اونها هم دیدن کرد.
جزیره مورانو معروفه به صنعت شیشه سازی ، جزیره بورانو هم جزیره قشنگیه که خونه هائی با رنگهای مختلف در اونجا وجود داره ولی سبک جزیره لیدو با عموم بقیه جزایر ونیز فرق می کنه.
در وسط جزیره لیدو از کانال های آب و پل های کوچیک خبری نیست. لیدو جزیره ایه که وسطش خشکی هست و دور تا دورش رو آب گرفته. بنابراین ماشین به راحتی در این جزیره رفت و آمد می کنه. خیلی از ادارات ونیز هم در جزیره لیدو قرار دارن.
برای رفتن به لیدو ، به یکی از اسکله های اتوبوس دریائی در جزیره سن مارکو رفتم و بعد از طیّ 20 دقیقه به لیدو رسیدم. در خیابان اصلی این جزیره و به سمت محلّ برگزاری فستیوال فیلم ونیز در حال حرکت بودم که دیدم پلیس خیابون رو بسته و عدّه ای در حال راهپیمائی در حال نزدیک شدن هستن.
راهپیمایان پلاکاردهائی در دست داشتن. بعضی ها دست می زدن و شعاری می دادن و یه خانم مسنّی هم سوتی به دهن داشت و مداوم سوت می زد.
از یکی دو نفر سوال می کنم که علّت راهپیمائی چیه ولی انگلیسی بلد نیستن تا بالاخره از یه آقای       قد بلند که در کنار راهپیماها داره راه می ره ، می پرسم که می گه کارشناس اقتصاد هست و علّت راهپیمائی ، اعتراض به اینه که ساختمان اداره بهداشت شهر ونیز که در جزیره لیدو قرار داشت رو فروختن تا پولش رو خرج فستیوال فیلم ونیز کنن.
همینجور قدم زنان به محلّ فستیوال فیلم ونیز می رسم. در سمت چپ خیابون ، ساحل شنی هست و چادرهای بزرگ سفید رنگی برای استراحت میهمانهای فستیوال در ساحل در نظر گرفته شده ولی چندین متر اونطرف تر ، مردم می تونن برم ساحل و از پلاژها یا چترهای ساحلی استفاده کنن.
در این طرف خیابون هم سالن فستیوال فیلم ونیز قرار داره که اتومبیل های تشریفات مهمانها رو چندین متر اونطرف تر پیاده می کنن و اونها با اون لباس های فاخر خودشون و در حالی که مقابل دوربین   عکاس ها ژست می گیرن ، فرش قرمز رو طی می کنن تا به پله های سالن می رسن.
جمعیّت زیادی از جوونهای ایتالیائی روبروی درب ورودی سالن و پشت میله ها واستادن و با ورود هر سلبریتی از اون می خوان که بطرفشون بیاد و بهشون امضاء بده.
همزمان ، تلویزیون بزرگی که بر روی یک بیلبورد نصب شده ، صحنه های ورود سلبریتی هائی که روزهای گذشته از روی فرش قرمز عبور کردن رو نمایش می ده که معروفترین اونها جُرج کلونی هست.
در بر روی ایوان ورودی سالن فستیوال ، میزگردی برقرار شده که دوربین ها در اطراف اون دیده می شن و دوربینی سوار بر Crane در حال تصویربرداری از بالاست. این میزگرد در حال پخش تفسیر فیلم های فستیوال و پخش مستقیم ورود سلبریتی ها برای یکی از شبکه های ایتالیاست.
در میان فریادهای جوانهای ایتالیائی دختر خانم نوجوانی رو می بینم با موهای بلوند و صاف ، چشمهای آبی و قدّی بلند که دو بار به طرف مردم میاد و مشغول امضاء دادن به اونها می شه.
قبلاً اون رو جائی ندیده بودم. وقتی به هتل برمی گردم به اینترنت می رم و بعد از مدتی جستجو پیداش می کنم. اسمش Elle Fanning هست که خواهری بزرگتر از خودش هم داره هم که اون هم بازیگره.
ونیز شهر فستیوال هاست ، غیر از فستیوال فیلمش که در تابستان (اواخر آگوست یا اوایل سپتامبر) برگزار می شه ، کارناوال ونیز هم که در ماه فوریه برگزار می شه خیلی معروفه و خیلی از توریستها در زمستان به این شهر میان تا مردم ونیز رو که با ماسک های عجیب و غریب در این کارناوال شرکت دارن رو تماشا کنن.
با اینکه ونیز شهری هست زیبا برای تماشا ، عکس های یادگاری و گذروندن تعطیلات کوتاه ولی زندگی در اون سخته ، اگه در یکی از جزیره های ونیز زندگی کنین ، باید برای رفتن به سر کار یا انجام کارهای اداری با قایق یا اتوبوس دریائی به این طرف و اون طرف برید که این کار در زمستان سرد که گاهاً با بالا آمدن آب دریا همراهه ، کار سختی بنظر میاد. همینطور اگه بخواین با ماشینتون وارد یکی از جزیره ها بشین یا اینکه با ماشین از ونیز خارج بشید ، باید ماشین رو سوار کشتی یا قایق های بزرگ کرده و با دادن هزینه ، اون رو این طرف و اون طرف ببرید.
ونیز (عروس دریای آدریاتیک) ، شهر مارکوپولو جهانگرد مشهور ایتالیائیه و شهری هست که یه توریست بین المللی حتماً دیدن اون رو توی برنامه ش قرار می ده.