بعد از اقامت در ونیز ، بوسیله اتوبوس به سمت شهر پیزا حرکت می کنم . مسیر حرکت مثل شمال ایران سرسبزه و ما در حال حرکت از سطح دریا به سمت ارتفاع هستیم. چیزی که توجّه آدم رو جلب می کنه اینه که با اینکه در یه جاده کوهستانی قرار داریم ، نه از پیچ های جاده زیاد خبری هست و نه از سربالائی . دقّت که می کنم می بینم ایتالیائیها با زدن ستونهای بزرگ در داخل درّه ها و احداث پل های مرتفع ، سعی کردن که مسیر جاده ها رو با کمترین شیب ممکن و با کمترین پیچ بسازن .

اقامت من در پیزا فقط چند ساعتی بیشتر نیست .
پیزا رو همه با برج کج پیزا می شناسن و علاوه بر اون ، پیتزا که در حال حاضر به غذائی معروف و جهانی بدل شده ، اوّلین بار در این شهر طبخ شده و اسمش رو هم از نام این شهر گرفته . این شهر که در منطقه توسکانی و در شمال ایتالیا واقع شده ،  89000 نفر جمعیّت داره و برج کج پیزا در داخل محوطه ای بسیار بزرگ که دور تا دورش بوسیله دیوار محصور شده قرار گرفته .
در فاصله چند متری بُرج ، کلیسائی قرار گرفته که هدف از ساختن بُرج ، قرار دادن ناقوس کلیسا بر بالای اون بوده. برعکس مساجد که مناره ها روی ساختمان مسجد یا چسبیده به اون بنا می شن ، اینطور که در کلیساهای ایتالیا دیده می شه ، مناره یا Bell Tower ها چندین متر با ساختمان کلیسا فاصله دارن .
در زمان رنسانس ، ساخت بناها و شاهکاری معماری مُد شده بوده و ثروتمندان و طبقه اشراف ایتالیا با استخدام معماران و هنرمندان چیره دست ، در خلق آثار هنری و معماری  با هم رقابت می کردن. سفارش برای ساخت این برج هم به همین علّت بوده .
وقتی ساخت بُرج شروع می شه ، بعد از ساخت دوّمین طبقه ، احساس می کنن که بُرج بصورت کج داره بالا     می ره که احتمالاً بخاطر خاک اون منطقه بوده که باعث نشست و کج شدن بُرج شده. بُرج پیزا بر روی شن و خاک رُس آبرفتی ساخته شده .
ساخت برج رو نیمه کار رها می کنن تا اینکه چندین سال بعد ، افراد دیگری شروع به ساخت ادامه اون می کنن و اونها هم بعد از چند طبقه ، ساختن رو وُل می کنن و این کار تا پایان ساهت بُرج چند بار تکرار می شه .
خلاصه اینکه بعد از 199 سال از شروع ، کار ساخت بُرج پیزا در سال 1372 میلادی به پایان می رسه و به دلیل کج بودنش ، بدل می شه به یکی از دیدنیها و نمادهای کشور ایتالیا .
ارتفاع برج پیزا 86/55 متر هست و کاملاً از سنگ مرمر سفید ساخته شده. وزن بُرج 5/14 تُن هست و در حال حاضر 4/2 متر اط خط اصلی خودش انحراف داره .
در منطقه ای که کلیسا و برج در داخل اون قرار دارن ، تعداد زیادی دکه فروش لباس ، کلاه و سوغاتی هم راستای با دیوار محوطه وجود دارن که ماکت بُرج کج پیزا رو می تونید به عنوان یادگار بخرید .
همچنین رستورانهائی هم در این محوطه وجود دارن که می تونید ناهار یا شامتون در اونجا میل کنید .
اطراف برج و کلیسا چمن کاری شده است و اگه گوشه ای واستاده و تماشا کنید ، می بینید که توریستها هر کدومشون برای گرفتن عکس یادگاری با برج ، یه ژست جالب گرفتن .
یکیشون طوری واستاده که انگار داره برج رو هُل می ده تا صافش کنه .
اون یکی روی زمین خوابیده و به زور با پاهاش می خواد بُرج رو تکون بده .
نفر بعدی هم طوری دستهاشو از دو طرف به هم گره کرده که انگار برج رو داره بغل می کنه .
با اینکه شنیده بودم که زیر پایه های بُرج جَکهائی رو گذاشتن که از کج شدن بیشتر برج جلوگیری کنه ولی در تابستان سال 1389 که اونجا بودم ، چنین جکهائی رو ندیدم .
اگه بخواین برید بالای برج ، باید بلیطی به قیمت 15 یورو بخرید ولی به علّت ملاحظاتی که برای این برج کج قائل هستن ، محدودیّت نفر داره و اینطوری نیست که هر وقت بلیط رو خریدین بتونید برید بالا. اگر هم اجازه دادن ، باید 300 تا پلّه رو طی کنید تا به بالاترین نقطه برج برسید .
مورد جالب دیگه در مورد برج کج پیزا اینه که با وجود 100 زلزله خفیف و شدید در ایالت توسکانی در طول چند صد سال اخیر  و  فرود حدود 1000 بمب در این منطقه در طول جنگ جهانی دوّم ، این برج هنوز پابرجاست و فرو نریخته .
مورد دیگری که بهش برخوردم و شاید براتون جالب باشه این بود که وقتی در یکی از جاده های اطراف شهر پیزا به سمت محلّ قرار گیری برج حرکت می کردم ، دیدم روی دیواری با رنگ اسپری و به زبان فارسی نوشته شده یادگاری و زیرش اسم و فامیل یه  آقای ایرانی که البته الان اسمش یادم نیست. خلاصه گویا مردم ما فقط روی درخت ها ، دیوارها و صندلی اتوبوس های خودمون نیست که یادگاری می نویسن .