در شهریور ماه 1389 بود که در سفر ایتالیا بودم. از فلورانس بوسیله اتوبوس عازم شهر رُم-آسانسور زمان با 2750 سال قدمت- شدم. هر 20 کیلومتر یه فروشگاه بزرگ زنجیره ای که دارای Food Court هست و معمولاً یه پمپ بنزین هم در کنارش قرار داره در کنار جاده دیده می شه که راننده ها و همراهانشون می تونن برای استراحت یا غذا خوردن در اونجا توقّف کنن.مبدا ورودی شهر رُم دارای ترافیکه ولی وقتی داخل شهر می شیم ، از ترافیک خبری نیست . خیلی از اتومبیلها که دیده می شن ، برندشون SMART هست . کوچیک هستن و با شارژ شدن بوسیله برق کار می کنن .

نزدیک غروب آفتابه که به هتل می رسم.هتل در میدان Republica و در وسط شهر رُم قرار داره .
از میدان ری پابلیکا و بصورت پیاده و با طیّ یک خیابان می شه به میدانی رسید که بنای Altare Della Patria یا National Monument to Victor Emmanuel 2 در اونجا قرار داره و یادبود سرباز گمنام ایتالیا هم در داخل این عمارت هست. ساختمانی بزرگ و سفید رنگ که در سال 1925 ساخته شده و  وقتی از پله های اون بالا رفتین ، می تونید آتش جاویدان و دو سربازی  که در کنار نماد سرباز گمنام بصورت خبردار واستادن رو ببینید .
نماد شهر رُم ، عمارت کلوسئوم (Colosseum) هست که استادیومی پنجاه هزار نفری بوده و در 80 سال بعد از میلاد مسیح  توسّط پادشاه کنستانتین ساخته شده .
این استادیوم برای خانواده پادشاه و مقامات دارای قسمت VIP بود و گفته می شه که قسمت اعظم محل نشستن تماشاچی ها هم دارای سقفی بوده که قابلیّت جمع شدن داشته .
به جای سیمان ، از موادّی برای چسباندن آجرها به هم استفاده شده که این مواد از گدازه های آتشفشان جنوب ایتالیا بدست اومده و دارای استحکام و عمر بالائی هست .
در زیرزمین این استادیوم ، اتاقهائی بوده که محلّ نگهداری زندانیها بوده و همچنین مکانهائی برای نگهداری حیوانات وحشی .
گفته شده که حیوانات رو سه روز گرسنه نگه می داشتن و بعد اونها رو از زیر زمین خارج و در میدان اصلی استادیوم به جنگ زندانیها یا گلادیاتورها می فرستادن. کلوسئوم هم پُر می شد از مردمی که این جنگها رو تماشا می کردن .
در کنار کلوسئوم ، یک طاق نصرت پیروزی قرار داره که شبیه به طاق نصرت میدان شارل دوگُل پاریسه .
در نزدیکی کلوسئوم ، کاخ ها و Forum روم قدیم قرار داره که دورش رو محصور کردن و نمی شه رفت داخلش ولی کتابی رو در رُم خریدم که علاوه بر اینکه ساختمانهای روم باستان رو تشریح می کنه ، هم نقاشی هائی از این عمارت ها در زمان خودش رو کشیده و هم عکس های آثار بجا مانده از اونها در حال حاضر .
از دیگر دیدنیهای شهر رُم ، چشمه عشّاق یا Trevi Fountain هست .
چشمه ای در شهر رُم قرار داره که آب این چشمه وارد حوضی در مقابل عمارتی قدیمی می شه که مجسمه هائی هم در جلوی این ساختمان و در کنار این حوض قرار گرفتن. این عمارت در سال 1726 ساخته شده .
می گن اگه کسی یه سکّه رو در حالی که پشتش به حوض هست با دست چپ و از روی شونه چپ توی حوض بندازه ، دوباره به رُم برمی گرده .
اگه دو تا سکّه بندازه ، بختش باز می شه و با عشقش ازدواج می کنه ولی اگه سه تا بندازه از دست همسری که از زندگی باهاش راضی نیست ، خلاص می شه .
جلوی چشمه فونتانا دی تِرِوی همیشه شلوغه و پُر هست از توریستها. حتّی بعضی زوج ها رو هم می دیدم که سکّه به داخل این حوض می نداختن .
اینطور که شنیده شده گویا شهرداری رُم شبها سکّه ها رو از کف حوض جمع می کنه . نصفش رو برای کمک به محرومان می ده و نصفش رو هم برمی داره برای شهرداری .
خیابان Via Del Corso محلّ دور زدن دخترها و پسرهای جوونه . یه خیابون کم عرض که وسطش هم بلواری نداره و در دو طرف این خیابون فروشگاه هائی هستن که برندهای معروف دنیا در اونجا شعبه دارن .
وقتی پسرها و دخترها از قدم زدن خسته می شن ، می رن روی پلّه های Spanish Steps می شینن و ضمن اینکه دارن به خیابون نگاه می کنن ، با هم مشغول صحبت می شن .
برام جالب بود که ایتالیائیها بدون اینکه کاغذ یا مقوائی رو روی پلّه های بزارن ، راحت روی این پلّه های سیمانی می شینن و بعد از بلند شدن خودشون و می تکّونن و از پله های میان پائین .
برای این نام این پله ها رو Spanish Steps گذاشتن که تقریباً روبروی سفارت اسپانیا قرار داره. اگه از پله ها بالا برین ؛ می بینید که تعدادی از هنرمندان ایتالیائی بساطشون رو اونجا پهن کردن و در حال نقاشی یا کشیدن کاریکاتور از چهره کسانی هستن که بهشون پول دادن و یه نیم ساعت تا یک ساعتی رو جلوی نقّاش    می شینن تا نقّاشی از صورتشون تموم بشه .
ادامه خیابان دِل کُرسو به پارلمان ایتالیا و ساختمان هیئت دولت ایتالیا می رسه که هر دو ساختمان قدیمی هستن .
از دیدنیهای دیگرِ شهر رُم ، معبد پانتئون هست که البته این معبد رو فقد از بیرون دیدم و داخلش نرفتم .
رُم یه شهر زنده و پویاست که بعضی ها به مردمش می گن الکی خوش .
با اینکه در زمان حضور من در این شهر ، ایتالیا ، دوران ریاضت اقتصادی خودش رو می گذروند و راهپیمائی های متعدّدی  درانتقاد به دولت و نخست وزیرش برگزار می شد ولی در چهره مردم استرس و    ناراحتی ای دیده نمی شد دید . شبها رستورانهاشون پُر هست از ایتالیائیها که به خوشگذرانی معروفن و انگار هیچ مشکلی توی زندگیشون ندارن .
با اینکه در فیلمهای ایتالیائی ، دختران زیباروئی نقش های سینمائی رو به عهده دارن و یا در کانال های تلویزیونی این کشور به اجرای برنامه مشغول هستن ولی عموم دخترهائی که در شهرهای مختلف ایتالیا دیده می شن ، خوشگل نیستن و شاید بشه گفت که فقط 10 درصدشون زیبا هستن و در شهر رُم شاید حدود          15 درصد ولی عموم پسرهای ایتالیائی ای که دیدم ، قد بلند ، خوش تیپ و خوش قیافه بودن .
شنیده شده که ایتالیائی ها خیلی به ایرانیها شبیه هستن بطوری که وقتی می بینیشون نمی تونی تشخیص بدی که این ایتالیائیه یا ایرانی ولی من که به صورتشون نگاه می کردم ، با اینکه تا حدودی شباهتی به ایرانیها دارن ولی عموماً به راحتی قابل تشخیص هست که ایرانی نیستن .
وقتی نام ایتالیا میاد ، علاوه بر عمارت های تاریخی روم قدیم ، همه یاد پیتزاهای ایتالیائی می افتن .
در ایتالیا هم هر رستورانی یه جور پیتزا درست می کنه که بعضی ها خوشمزه هستن و بعضی هم معمولی. برعکس ما که نون پیتزا رو کلفت درست می کنیم ، پیتزاهای ایتالیائی دارای نون های نازکی هستن که پنیر ، گوجه و زیتون معمولاً زیاد در اونها بکار رفته .
اگه به میدان Barberini رُم رفتید ، سراغ پیتزا آلیس رو بگیرید. پیترا آلیس یه رستوران زنجیره ای هست که در اون سالی که من اونجا بودم ، یازده تا شعبه کوچیک توی رُم داشت و فقط ظهرها و بعد از ظهرها باز بود و شبها تعطیل .
خوشمزه ترین پیتزائی که توی عمرم خوردم ، پیتزای رستوران پیتزا آلیس بود .
در پیترا آلیس بجای گذاشتن پیترا توی تنور ، اونها رو در قفسه های دستگاهی که مثل تولید نان ماشینی هست می زارن و بعد از آماده شدن ، پیتزاها رو توی یخچال می چینن .
مشتری که میاد به جای خرید یه پیتزای کامل از یه مدل ، می گه یه تکّه از پیتزا قارچ و گوشت ، یه تکّه پیتزا پنیر و گوجه و مثلاً یه تکّه از پیتزای مدل دیگه می خواد. خانم فروشنده ، این تکّه پیتزاها رو از داخل یخچال ویترینی در میاره و حدود یک دقیقه می زاره توی فِر .
بعد اونها رو وزن می کنه و بر اساس وزن می گه پولش چقدر می شه. بعد می زاره توی ظرف و میده به مشتری. اگه رفتین رُم ، پیتزا آلیس رو اگر شده ، یه بار امتحان کنید .
رُم دو میلیون و دویست هزار نفری از اون شهرهائیه که اگه آدم یه روز بخواد اونجا زندگی کنه ، احساس غربت نمی کنه . یه شهر سرزنده و پویا .